"Kenzo kwam binnen als een heel schuchter hondje. Er zat geen beweging in en hij was heel angstig, maar hoe zou je zelf zijn als je vacht zo verwaarloosd werd en vol met splinters zat...

Gelukkig hebben ze hem snel van zijn lijden kunnen verlossen. Kenzo werd geschoren en de splinters er uit gehaald. Hij had geen vertrouwen in de mensen. Erg om te zien wat ze hem allemaal hebben aangedaan.

Ik zat 3 dagen voor zijn kennel. Af en toe kwam hij eens ruiken maar meer zat er nog niet in. Hij ging dan bang terug in zijn mandje liggen. Na die dagen ben ik in zijn kennel gegaan en heb ik hem laten kennismaken met mij. Zo kon hij mij helemaal afsnuffelen! En dat deed hij heel voorzichtig.

Zo begon ons grote avontuur samen...

Stilletjes begon Kenzo open te bloeien. Hij vond het steeds gezelliger om samen in zijn hokje te zitten.
Jullie zullen denken, alleen in zijn hok?! Laat Kenzo toch eens buiten!

Dat was echt niet zo’n simpele klus.
Kenzo had een enorme angst voor riemen of alles wat rond zijn nek hangt. Als hij een riem of een halsband omkrijgt verstijfd hij en doet hij niks meer.  Langzaam ben ik met hem bezig geweest om een harnasje om te krijgen. Iets wat hij écht niet leuk vond. Na veel geduld, héél véél geduld, is het dan eindelijk gelukt! Dit heb ik een paar keer enkel aan en uit in zijn hokje gedaan.

Na deze overwinning werd het wel echt eens tijd om lieve Kenzo de buiten wereld te laten zien. Dit ging niet zo vlot. Uiteindelijk na heel wat geduld en liefde is hij toch stapje voor stapje naar buiten gekomen. Eerst enkel op de speelweide en erna ook echt buiten het asiel.

En wat geniet hij hier toch van!

Mijn hartje smelt gewoon als ik zie hoe gelukkig hij nu is! Van zo’n bang scheetje, naar een lief, soms ondeugend/koppig hondje... Dat maakt me oprecht gelukkig."

Ares werd afgestaan in het asiel. Het was een buitenhond. Over zijn gezondheid werd met geen woord gerept, maar het werd ons onmiddellijk duidelijk dat hij een kale bol op zijn staart had. Na onderzoek van de dierenarts bleek dit een tumor te zijn.

Jammer genoeg bracht de rx-foto geen leuk nieuws met zich mee: uitzaaiingen in de longen en een vergroot hart. Ares had dus duidelijk niet lang meer te leven.

We stonden voor een moeilijke keuze. We stelden ons de vraag: heeft Ares nog iets aan zijn leven? Is hij gelukkig? Comfortabel? En op die vragen konden we gelukkig nog volmondig ja antwoorden!

We gingen op zoek naar een palliatieve thuis, waar Ares nog verwend zou worden tijdens zijn laatste weken/maanden. Want na een leven in enkel de tuin, om vervolgens op 9-jarige leeftijd vol kanker in het asiel gedumpt te worden, heeft hij nu alle luxe en liefde van de wereld verdiend!

We deden eerst een oproep bij onze vrijwilligers, en we kregen gelukkig snel respons! De zus van een van onze vrijwilligers kwam kennismaken met haar gezin, en het was dik in orde!

Ares zal omringd worden met alle nodige zorgen om hem een pijnvrij leventje te geven.  

Ares heeft nog 3 weken kunnen genieten van een luilekker leventje bij de lieve adoptanten. Hij had alles wat zijn senior hartje kon wensen. Een bal om achter te crossen met zijn nieuwe speelmaatje, koekjes en vleesjes à volonté, een warm mandje om 's nachts in te slapen,.. Hij was omringd door liefde tot het einde. Zijn staart stopte niet meer met kwispelen. Deze mensen hebben er voor gezorgd dat onze golden boy zijn laatste weken vertroeteld werd, en daar zijn we hen eeuwig dankbaar voor.